DER GRIECHISCHE HUND. Installation: 5 videos (tablet and 3 iphones),
3 polaroid photos, lights, drawings, led light welcome. 2020/2017.
Combining elements of sculpture, photography and video, Der Griechische Hund is an installation that explores aspects of the modern Greek identity, immersing the viewer in an intermediate area between reality and fiction.
Identity photos, drawings of maps and statues, dog masks, lights, polaroids, found footage videos and texts are all parts of a narrative concerning the creation of a new dog race in Germany, “The Greek dog”.
Two seemingly unrelated but indeed existing trajectories, the transportation of Afaia's sculptures from Aigina to Munich's Glyptotheke and the transportation of stray dogs, are associated, raising further questions about past and present identification issues.
Συνδυάζοντας στοιχεία ζωγραφικής, γλυπτικής, φωτογραφίας και βίντεο, η εγκατάσταση Der Griechische Hund διερευνά πτυχές της σύγχρονης ελληνικής ταυτότητα, βυθίζοντας τον θεατή σε ένα ενδιάμεσο σύμπαν μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας.
Φωτογραφίες ταυτότητας, σχέδια από χάρτες, αγάλματα και νεοκλασικές κατόψεις, μάσκες σκύλου, φώτα, polaroid, found footage video και κείμενα είναι οι ψηφίδες που συνθέτουν το σενάριο της εγκατάστασης, την είδηση που αφορά τη δημιουργία μιας νέας ράτσας σκύλου στη Γερμανία, του “Ελληνικού Σκύλου”, ως αποτέλεσμα της αθρόας μεταφοράς αδέσποτων από τον Νότο.
Δύο φαινομενικά άσχετες αλλά υπαρκτές διαδρομές, η μεταφορά των γλυπτών της Αφαίας στη Γλυπτοθήκη του Μονάχου και η μεταφορά αδέσποτων ζώων διασταυρώνονται, εγείροντας ερωτήματα για παρελθοντικές και σύγχρονες ταυτοποιήσεις.
DER GRIECHISCHE HUND - TEXT
Η γερμανική παροικία Νοτίου Πηλίου περιλαμβάνει Ελληνογερμανικό Φιλοζωικό σύνδεσμο, με προεξέχουσα τη μόνιμα εγκατεστημένη στην Αργαλαστή Γερμανίδα κτηνίατρο frau Hilda Strauss-Papadopoulos που στειρώνει τα αδέσποτα σκυλιά σε προνομιακές τιμές. Στη συνέχεια τα ζώα αυτά προωθούνται στη Γερμανία όπου και υιοθετούνται.
Οι κανόνες υιοθεσίας είναι αυστηροί. Κάθε σκυλί περιγράφεται, ταυτοποιείται και καταχωρίζεται στο σύστημα. Κατόπιν του εμφυτεύεται τσιπάκι, ώστε να είναι δυνατή η ανεύρεσή του ανά πάσα στιγμή. Την υιοθεσία ακολουθεί μια δοκιμαστική περίοδος 2-3 μηνών, με αιφνιδιαστικές επισκέψεις από πλευράς της αρμόδιας επιτροπής του Κέντρου Φιλοξενίας Ζώων, προκειμένου να διαπιστωθεί ότι οι συνθήκες διαβίωσης του ζώου είναι οι αρμόζουσες, αναφορικά με τον χώρο διαμονής, τις βόλτες, τη σίτιση αλλά και τον συναισθηματικό περίγυρο. Μόνο μετά από αυτή την περίοδο ο σκύλος περιέρχεται οριστικώς στην ευθύνη και αρμοδιότητα του δικαιούχου, ο οποίος, σε περίπτωση εγκατάλειψης, διώκεται ποινικά.
Παρότι οι δομές υποδοχής στο Μόναχο είναι άρτια οργανωμένες, δεν ισχύει το ίδιο και για τη μεταφορά των ζώων από την Ελλάδα στη Γερμανία, η οποία βασίζεται κατά κύριο λόγο σε δίκτυα εθελοντών και στην ιδιωτική πρωτοβουλία που διέρχεται ημιπαράνομους τρόπους προκειμένου να τα φυγαδέψει. Ελλείψει επισήμων στοιχείων και στατιστικών είναι αδύνατο να υπολογιστεί ο αριθμός των σκύλων που έχει μεταφερθεί από το Πήλιο στο Μόναχο.
Ενδεικτική ως προς τον τρόπο μεταφοράς και τον αριθμό των ζώων είναι ίσως η περίπτωση του κ. Ρ και της κ. Γκι, ζευγαριού από το Μόναχο, εκ των πλέον ενεργών μελών του Ελληνογερμανικού Φιλοζωικού Συλλόγου Νοτίου Πηλίου. Σύμφωνα με δική τους μαρτυρία την τελευταία 10ετία έχουν μεταφέρει περί τα 52 σκυλιά με το ιδιωτικό τους ΙΧ, ακολουθώντας την θαλάσσια οδό Ελλάδας Μονάχου, μέσω Ιταλίας, κρύβοντάς τα σε καμπίνα κατά τη διαδρομή Ηγουμενίτσα-Μπάρι.
Σύμφωνα με ειδικούς του χώρου της κυνοτροφίας, λόγω της ραγδαίας αύξησης του αριθμού των σκύλων από τη Νότια Ευρώπη και δη την Ελλάδα, η ράτσα και τα χαρακτηριστικά του εγχώριου γερμανικού κυνός ενδέχεται να επηρεαστεί καθοριστικά. Αφενός η εκτροφή και η ηθελημένη αναπαραγωγή καθαρόαιμων σκύλων απαγορεύεται δια νόμου έως ότου αποκτήσουν ιδιοκτήτη όλοι οι διαθέσιμοι σε φιλοζωικά ιδρύματα σκύλοι, κάτι που περιορίζει εν τοις πράγμασι τον παραπάνω τύπο σκύλου. Αφετέρου ο αριθμός των ελληνικών σκύλων στη Γερμανία βαίνει αυξούμενος ελλείψει πολιτικής ελέγχου γεννητικότητας αλλά και των δυσμενών συνθηκών διαβίωσης στην Ελλάδα.
Αρχαιοδίφες Γερμανοί ζωόφιλοι μιλούν με ενθουσιασμό για την παραπάνω εξέλιξη καλωσορίζοντας την έλευση του ελληνικού σκύλου στο Μόναχο και συνδέοντάς την με τη μακρόπνοη ιστορία ελληνογερμανικής συνεργασίας και πολιτισμικής ανταλλαγής, που εγκαινιάζεται με την έλευση των αγαλμάτων της Αφαίας από την Αίγινα στο Μόναχο. «Το Μόναχο», λένε, «είναι μια πόλη με έντονο το στοιχείο της νεοκλασικής αρχιτεκτονικής, η οποία εμπνέεται από το ιδεώδες της Αρχαίας Ελλάδας. Όπως παλαιότερα μέσω της Μάλτας τα αγάλματα του Ναού της Αφαίας ήρθαν για να κοσμήσουν, αλλά και να προστατευτούν και να γίνουν παγκοσμίως γνωστά μέσω αυτής, τη Γλυπτοθήκη του Μονάχου, έτσι και ο Έλληνας σκύλος, αυτές οι αρχαίες εγχώριες ράτσες Ελληνικών ποιμενικών, Βουκολικών δηλαδή σκύλων της Αρκαδίας αλλά και των βόρειων ρατσών του Γκέκα, είναι καθόλα αποδεκτές και ταιριαστές στο φιλόξενο βαυαρικό τοπίο».
Κριτικές για την αθρόα και ανεξέλεγκτη προσέλευση σκύλων από το Νότο και για ό,τι αυτό συνεπάγεται για την αλλοίωση των χαρακτηριστικών των σκυλιών του Βορρά και τις αντίστοιχες συνέπειες στη συμπεριφορά τους, όπως, μεταξύ άλλων, έλλειψη στοχοπροσήλωσης και ανορθολογικές αντιδράσεις, εκφράζονται από διαφορετικές πτέρυγες και κοινωνικούς φορείς οι οποίοι τονίζουν μεταξύ άλλων την ανάγκη ελέγχου της θαλάσσιας μέσω Ιταλίας αλλά και της βαλκανικής οδού μετακίνησης σκύλων, την ανάγκη περιορισμού της δράσης εθελοντών διακινητών, τη θέσπιση ενός οργανωμένου, νόμιμου και αξιόπιστου δικτύου μεταφοράς, καθώς και την ανάγκη εκπόνησης ενός μακρόπνοου και ολοκληρωμένου προγράμματος που θα περιλαμβάνει τη δημιουργία υποδομών στη χώρα προέλευσης, έτσι ώστε οι συνθήκες διαβίωσης να μην είναι απαγορευτικές και να μην καθιστούν επιτακτική την ανάγκη μεταφοράς των αδέσποτων στη Γερμανία.